Propositum, quod vocabatur "exstinctio per laborem", in castris effectum est. Vita cotidiana a prima luce usque ad noctem cruciatibus signata erat, partim propter corporales et mentales labores captivorum perpetuos, partim propter hygienae rationes penitus insufficiens, famem continuam, metum mortis ubique praesentis atque cotidianae sociorum captivorum, itemque propter custodum saevitiam et tyrannidem.

Custodia totius loci viginti quattuor militibus SS commissa erat. Captivi a viris SS et a praefectis captivorum, quos vocabant "Kapos" (id est captivi munere a SS designati ad alios captivos observandos pro beneficiis quibusdam), quacumque occasione verberabantur. Capi verberum fere semper caput erat, ut iam in transportationibus. Custodes etiam levissimis de causis flagris captivorum corpora caedebant.

A plurimis testibus, sive captivis sive vicinis castri, commemoratur Wirker praecipue crudelis fuisse. 

Quodam die captivus per pallium de tabulato superiori in tectum se demisisse et sic effugisse narratur. Cum agricola prope Riesa eum repetivisset et in castra redderet, a custodibus graviter percussus est. Sequenti die in via ad opus capite fasciato conspiciebatur; post unum diem amplius non visus est — mortuusne fuerit? Wirker de hoc nihil explicavit: "Non oportet cum talibus misereri," dixit.

In signo aeris alimentarii (alarmis aeris) Wirker pistola sine praesidio circum aedificium officinae circumscribebat et in captivos, qui ad fenestras apparebant, sclopetis iaculabatur. In castris saepe sonitus sclopetorum audiebatur; interdum postea gemitus hominis exaudiebatur. Ipse necem quisquam numquam vidit; solum in uno casu minatio Wirker nota est: "Si non esses ex Kaemnitzio, te occiderem!" inquit ad unum captivum.

Cum numerus captivorum cresceret, vasa coquinaria omnino insufficientia facta sunt, quo res alimentariae pessime se habuerunt: fere sola pulmenta ex brassica rapa dabantur, nec umquam satis. Quam ob rem captivi in officina vitrea post cibum ad congeriem stercoris se praecipitabant, cibum quaerentes, ut cortices solanorum. Ibi custodes eos verberabant et pedibus calcabant, ita ut nonnumquam captivus in terra iacens relinqueretur.

Primus coquus, Polonus natione, cibaria furatus est et una cum aliis captivis per canalem e castris effugit. Ignoratur an fuga illa successerit, sed reliqui captivi eo durius caesi sunt. Nonnulli ex iis perierunt.

Tamen penuria alimentorum vicinis celari non potuit. Ex tali defectu nutritionis orta sunt infirmitas, debilitas, gravesque corporis laesiones usque ad mortem. Qui semel in valetudinarium captivorum deductus erat, numquam redibat. Saepe captivi fluxum ventris patiebantur, ita ut vicini iam timebant ne pestis dysenterica oriretur.

Imbecillitas operis etiam ex perniciosa inopia cibi orta est. Captivis hora unius meridianae quietis et singulae decem minuta ad ientaculum et ad vesperam data erant; plerumque tamen hae pausae omittebantur, quod nihil comedere poterant. Prandium, quod plerumque tantum ex aqua et rapis constabat, intra viginti minuta sumi debebat. Fame oppressi captivi vix recte ambulabant, oculi e cavernis eminentes, bracchia flaccida demissa. Inepti ad laborem facti sunt, et mortes frequentes erant.

Hae condiciones ad calamitates valetudinis duxerunt. Captivi viribus corporis animique exhausti erant. Cura medica eorum necessario requirebatur. Inter societatem Elster GmbH et castra arctissimae relationes exstiterunt. Duo medici castrenses, ipsi quoque captivi, pro meliori victu apud praefectum campi Wirker intercesserunt, ne status sanitatis captivorum amplius periclitetur. Probabiliter etiam ad instantiam doctoris Nestes tubera terrae, id est solana, tradita sunt. Hoc in usu cotidiano castrorum res unica fuit. Doctor Neste semel tantum re vera in res medicas campi intervenire coactus est. Cum diagnosin medici castrensis propter metum contagionis recognosceret, cellam valetudinariam in tabulato superiori sitam cognovit. Videns conclave captivorum gravissime aegrotantium ac morti destinatorum, perpetuam mortem intra castra intellexit. 

Gravissimum autem munus eius fuit schedas mortuorum, a praefecto campi Wirker et medico Gallico subsignatas, una cum eis firmare. Neste usque ad viginti tales schedas singulis diebus subscripsit. In his causae mortis principales indicabantur: exhaustio, inflammatio pulmonum, febris influenza, erysipelas epidemicus ex misera inopia nutritionis ortus, tabes et vestitus inops, item morbi intestinorum ac fluxus sanguineus, ex nimia liquidorum nutritione et crudis brassicis editis orti.

Testis temporis nomine Bahr refert se annis MCMXLI ad MCMXLIII in campo concentrationis Neuengamme functum esse. Iuratus narravit: 'Captivi noctu singillatim in conclave ad hoc destinatum ducebantur. Ibi imperabatur, ut in ventrem super mensam decumberent. Tum a Brüning vel a me circiter quinque centimetra cubica phenolis in foramen occipitis infundebantur. Statim sensu carebant atque intra unam ad duas minutas moriebantur. Deinde Brüning et ego corpora eorum in conclave mortuorum, quod iuxta erat, portabamus.' Praefectura publica criminum suspicatur Bahr etiam in Bautzen et in Kamenz operatum esse, quamquam certum documentum de hoc non exstat. Verisimile tamen est captivis in Kamenz, qui laborare iam non poterant aut gravi morbo affecti erant, a ministerio sanitatis vel etiam ab aliis captivis venenum injectum esse. 

Graviter aegri in conclave tabulati superioris deferebantur, unde corpora eorum, linteis involuta, in cellam subterraneam portabantur, ubi fornaces ad cremationem cadaverum positae erant. In Kamenz aegrotare periculosissimum erat. Omnes autem timorem vehementem habebant ne 'ad superiorem locum' ducerentur, quod iam finem vitae significabat. Captivus quidam, qui animi morbum passus est atque sine intermissione clamavit, 'ad superiorem locum' ductus est nec postea visus.

Ad usum machinae calefactoriae, id est ad cremandos mortuos, duo captivi in officina vitrea laborantes instituti erant. Iam post adventum primi transportus anno MCMXLIV visum est cadaver ad aedem caldariam portari; tantum pedes corporis velamento tecti apparebant. Mox fumus e camino exsurrexit. Deinde cremationes captivorum cotidie observari poterant. Mortui ex aedificio castrorum in parte septentrionali primum per horreum carbonarium ad aedem caldariam deferebantur. 

Post primos vicinorum quaestus mortui iam per iter oculis occultum, super coemeterium ductum, ad conclave caldarium vehebantur. Ad ulteriorem rerum dissimulationem videtur inter culinam et conclave caldarium locus additus constitutus esse. Per ostiolum in laqueari apertum corpora deici solebant. Sex captivis cremationis officium attributum est. Praeterea provisum est, ne quis eorum castra vivus relinqueret.